به نام خدایی که زیباست و زیبایی را دوست داره
برای نوشتن از پیامبر اکرم (ص) باید دل پاک باشد و نگاهی زیبا.
ولی من...
پس از خودمان برای آن بزرگوار می گویم.
سرورم ،مولایم ،مهربانم سلام
شما آمدی و زیبایی ها را به همراه آوردی و نویدی از یکتایی دادی
که تمام هستیمان از او است.
از انسانهای آن زمان خیلی نمی دانم
ولی آدمهای امروز را خوب می شناسم.
مهربانی در میانشان رخت بسته و رفته.و کینه و دو رویی عادتشان شده است.
کلاه گذاشتن حتی بر سر برادرشان هم عادتی است دیرینه.
و فراموش کردن قدرتی عظیم آنها را می بیند.
مولای بزرگوار ، دیگر برای آدمها مهم نیست که چه کسی
گرسنه است و چه کسی دلش صمیمیت می خواهد.
همه فکر آن هستند که فقط به خودشان خوش بگذرد.
حساب کتاب این دنیا را با بی رحمی خوب دارند و حساب آن دنیا را فراموش کردن.
آقا جان، آنقدر گفتیم یاابن الحسن بیا عالم منتظر توست ولی نیامد.
آنقدر فریاد زدیم دلمان از این آدمهای سیه دل گرفته است بیا
نیامد.
از شما می خواهم از آن کوه صبر و وفا به خواه که بیاید . دیگر صبر نداریم.
