این جمله ای بود که بار ها از زبانش شنیدم . جمله ای که تمام وجود مرا فراگرفت و مرا مغلوب خویش کرد.

جمله ای که مدت ها با روح و احساس من جنگید و اکنون جز یک کوه غم و اندوه که بر قلب افسرده ام سنگینی می کند هیچ چیز باقی نمانده است .

غم ، رنج ، این هاست ثمره این جمله زیبا . جمله ای که هرگز آن را به درستی به زبان نیاورده اند . جمله ای که هر بار به زبان می آید وجودی را متلاشی می سازد .

و من یکی از قربانیان این جمله ام (( تو را دوست دارم . ))

ای قلم نقشی بکش

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی ... با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید

گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا... تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید گشید

گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن ... عکس یک خنجر ز پشت سر، پی مولا کشید

گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم ... راه عشق و عاشقی و مستی و نجوا کشید

گفتمش تصویری از لیلی و مجنون را بکش ... عکس حیدر(ع) در کنار حضرت زهرا(ص) کشید

گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن ... در بیابان بلا تصویر یک سقا کشید

گفتمش از غربت و مظلومی و محنت بکش ... فکر کرد و چهار قبر خاکی از طه کشید

گفتمش سختی و درد و آه گشته حاصلم ... گریه کرد ، آهی کشید و زینب کبری کشید

گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق ... عکس مهدی (ع) را کشید و به چه بین زیبا کشید

  پنجره زیباست اگر بگذارند

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند

من از اظهار نظرهای دلم فهمیدم

عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

بهترین لحظه هارا در سال جدید براتون آرزو می کنم